Lajos Kassak
Macaristan, 1887-1967

İlkbaharda Haykırış

Bir çift söz konuşabileceğim kim var, kime vereyim yarısını ekmeğimin?
Kime söyleyeyim türkümü
Yıllardır pekiştirdiğim, bilediğim?
Acı var bu sözlerde, acı ve kaygılı bir sancı
Ve onlara yanıt verecek bir kardeşe rastlamadım daha
Yalın ve bilgece sözcüklerle.

Çarpışmadayız, savaştayız, dinliyorum çevremi - yazık!
Ölüler görüyorum her yanda, vadilerde, yamaçlarında tepelerin,
Aydınlık bir bakış, bir sevinç çığlığı bilinmiyor burada.

Bir akşam üstü, açıldım sandalla, ağımı atmak için;
Balık avlıyordum - cesetler çıkardım sudan:
Genç bir kız, rahminde doğmamış çocuğuyla ve bir delikanlı
Yüreğinde bir mutfak bıçağı paslanan.
İşte onlar, yeni kuşak, diye düşündüm ve ısıtmayı denedim onları kollarımda
Fakat sessizce uyuyorlardı, bulutsuz, yıldızlı göğün altında.

Zaman aşağıladı bizi, yer kaydı ayaklarımızın altından
Fakat, haykırıyorum: yoksa eğer sazımızla çalacak bir şey
Yukarı kaldıralım kaslarla kaplı kollarımızı, bir adalet aracı gibi!
Yaşamımız adına! Acı çeken kardeşlerimizin yaşamları adına!

Kırbaçlananların kemikleri çelikleşmelidir
Canlı canlı gömülenler kalkıp çıkmalıdır mezarlarından
Kardeşler diplerden yüze doğru yükselmenin vaktidir
Madenlerin derinliklerinden, kapanmış fabrikaların yıkıntılarından.
Ekmeğimizin taş gibi katı ve gecelerimizin uykusuz olduğu
Bu acı günlerde artık kendi kendimizin efendisi olmanın vaktidir.