Aleksandr Puşkin
Rusya, 1799-1837

Ben İnsanüstü Bir Anıt Diktim Kendime
Exegi monumentum.*

Ben insanüstü bir anıt diktim kendime,
Halkın yolu geçecek ordan
Boyun eğmez başıyla daha da yükseklere
Çıkacak o, Aleksandr Sütunundan*

Hayır, büsbütün ölmem ben -ruhum kutsal lirdedir
Yaşayacak bedenim ve kaçacak çürüme-
Şu yeryüzünde yaşadıkça tek bir şair
Duyulacak ünüm her yerde.

Adım dilden dile dolaşacak tüm Rusya’da,
Ona özgü her dilde herkes bilecek onu,
Gururlu torunu Slav’ın, Finli, şimdilik yabanıl Tunguz,
Ve Kalmuk, bozkırların dostu.

Ve halk gönlünde taşıyacak beni uzun zaman,
İyi duygular uyandırdığım için lirimle,
Özgürlüğü övdüğüm için şu acımasız çağda
Ve merhamet uyandırdığım için düşenlere.

Ey esin, boyun ey buyruğuna Tanrı’nın,
Övgüyü de iftirayı da umursama,
Ne hakaretten kork ne çelenk iste
Ve tartışma aptalla.