LENİNGRAD 1988

“Avrupa Oteli” yakınlarında
Delikanlı bir Puşkin
Bakışları bulutlanmamış daha
Alnında gölgesi yok kederin

Beyaz yaşmaklı bir kocakarı
Oturmuş üstünde bir bankın
Yarım metrelik topuklar üstünde
Geçiyor iri kalçalı bir kadın

Aleksandr Sergeyeviç Puşkin
Bizim Orhan Veli’yi anımsatıyor
İkisi de genç, dokunaklı
Ve yaraları hâlâ kanıyor

Adı Puşkin Parkı mı bu parkın
İşte sabah güvercinleri
Sırtımda bir tiril gömlek
İlk gençliğimdeki gibi

Yoksul giyimli bir küçük kız
Fotoğraf çektirdi anıtın önünde
–Rusya içlerinden belli ki–
Ve koşup gitti annesine

Kovboy şapkalı bir turist
Yetmiş yaşlarında filan
Puşkin’i görüntüledi
Çiklet çiğniyordu bir yandan

Puşkin, elini uzatamadı
Okşayamadı küçük kızı
Israrla baktığım yüzünde
Tek çizgi kıpırdamadı

Küçük kız büyür bir gün
Ve okur Yevgeni Onegin’i
Ama ne Rumeli Hisarı’nı
Duyacak, ne Orhan Veli’yi

Geçiyor bir kedi sürünerek
Anıtın önündeki çiçeklere
Hoşça kal Puşkin, kardeşim
Götürürüm selamını Orhan Veli’ye

Leningrad 1988